Hayatımızın bazı dönemlerinde sorgularız kendimizi; “neyle yaşarız, neden yaşarız” diye… Herkesin çevresine, hissettiklerine ve umutlarına göre yaşama nedenleri, haklı-haksız gerekçeleri vardır.
Çok büyük hâyâllerimiz de olur bazen, karamsar hâl aldığımız günler de. Ama; mutlaka bir şey ararız yaşam için; yaşama kendimizi, kendi içimize yaşamı katmak için…
Lev Tolstoy; tüm insanlığı ilgilendiren bu önemli olgu üzerinde durduğu İnsan Ne İle Yaşar adlı kitabında, açıklıyor, gerçekten yaşıyorum veya yaşıyorum demek için neler yapmak gerektiğini. Rus yazar, insanın yaşamını sevgi ile aynı orantıda görüyor. Ne kadar seviyorsak, o derece yaşamdan tat alabiliriz fikrini birçok defa vurguluyor.
“Biz kardeşleri sevdiğimiz için, ölümden yaşama geçtiğimizi biliyoruz. Sevmeyen ölümde kalır.” (Yuhanna’nın 1. mektubu, 3. bölüm)
Sevgiye en çok ihtiyaç duyduğumuz bu günlerde Tolstoy’u okumak, bana yeni değerler kattı dersem yanlış olmaz, hatta eksik kalır. O’nun satırlarında, az ile yetinmeyi öğreniyorsunuz. Tüm olumsuzluklara ya da kazancınızın az olmasına rağmen elinizdekilerle, onların kıymetini bilerek dünyanın en mutlu insanı olmayı başarabiliyorsunuz. Tıpkı; bir köylüden alacağı olan Semyon’un, borcunu alamaması ve dolayısıyla düşlediği koyun postundan paltoya sahip olamamasına rağmen, mutlu olmasını bildiği gibi…
“Koyun postumdan paltom olmasa da hiç üşümüyorum. Biraz içki içtim, o da şimdi tüm damarlarımda dolaşıyor. Koyun postuna ihtiyacım yok.”
…
Yazar, farklı yerlerde, insan yaşamı için gerekli olan diğer şartları da belirtiyor bizler için.
“Sevgi Tanrı’dandır ve seven herkes Tanrı’dan doğmuştur ve Tanrı’yı tanır. Sevmeyen kişi Tanrı’yı tanımış değildir; çünkü Tanrı, sevgidir.” (Yuhanna’nın 1. Mektubu, 4. Bölüm) Tolstoy, yaşamı bütünüyle ele aldığı bu derslik romanında; paylaşımdan, Tanrı sevgisinden, az ile yetinmekten bahsediyor. Tam da bizler, bu değerleri kaybetmek üzereyken…
“… Kadın, kendisinin olmayan çocuklara duyduğu sevgiyi gösterip ağlayınca, içindeki Tanrı’yı gördüm. O anda insan ne ile yaşar anladım…” Hep birlikte düşünelim; içimizdeki sevgi, paylaşım ve yetinme Tanrı’larını” çıkarmanın zamanı gelmedi mi? Kendimiz, çocuklarımız ve bizden sonrakiler için temiz bir dünya yaratmak istiyorsak; paylaşım duygularımız, zor zamanlar hariç (sel, deprem, yangın vb.) pek rastlayamadığımız birlik duygularımız iyice tükenmeden, yaşamın kaynağını bulmak adına bir kere daha düşünelim: İnsan Ne İle Yaşar…
kaynak : http://www.bilgiagi.net/?p=9015
Ziyaretçi Sayısı