Sevgiyle uyandım bu sabah yine. Umutla açtım gözlerimi yeni doğan güneşe. Bütün kötülüklere inatta teneffüs ettim havayı içime. Ben yaşamayı sevdim. Yaşamdan yaşamamaktan korkanlara nispet edercesine.
En çokta insanları sevdim. Bir tatlı tebessümü eksik etmedim onlardan. Sevgiyle baktım gözlerinin içine. Yüreğini kin ve nefret doldurmuşları bile sevdim. Sevgi bütün kötülükleri yıkar diye.
Bir çocuğun koşuşturmasını, bir manavdan bağırmasını, fırından çıkan ekmek kokusunu sevdim. Yüreğim tam ortasında kocaman bir yer açtım insanlara, hayata ve dünyaya. Güneşin doğuşu kadar batışını da. Gündüz kadar geceyi de mutluluk kadar hüznü de sevdim. Her şey sevmekle başlar diye.
Sevmek insana dünyayı baştan donatma gücünü, çekilmez bir hastaya yardım güdüsünü, zor onlarla savaşma dürtüsünü verir. Sevmek sevmeyi çeker, sevgisizliği yok eder diye sevdim.
Sevgiyle büyür çiçekler, sevgiyle yeşerir yapraklar, sevgiyle yumuşar kalpler.
Ben, bir insanın gözlerinin gülmesini, bir yaşlının duasını istedim. Bir çiçeğin solmamasını bir canlının yok olmamasını istedim.
Bunun için sevdim hep. Seni sevdim, onu sevdim, kuşu toprağı, papatyayı.
Ben hep sevdim!
kaynak: http://www.keithv.com/scans/freiberg_solo_hike.jpg
resim : http://www.keithv.com/scans/freiberg_solo_hike.jpg
Ziyaretçi Sayısı
0 yorum:
Yorum Gönder